Opa of oma worden

Het moment dat je het hoort

Misschien gebeurde het aan de keukentafel. Of via een telefoontje, een kaart, een glimlach die net iets langer bleef hangen. Het moment waarop je hoort dat je opa of oma wordt, is niet te vergelijken met iets anders. Het komt binnen op een manier die je niet kunt voorspellen. Misschien werd je er stil van. Misschien moest je lachen. Of misschien moest het nieuws eerst even landen. Want naast het blije nieuws is er ook besef. Je kind wordt ouder, en jij daarmee ook. Er komt een nieuwe generatie. En of je dat nu had verwacht of niet: ineens ben je onderdeel van iets groters. Dat gevoel mag even blijven hangen, zonder dat je meteen hoeft te weten hoe het allemaal zal gaan.

Een kleinkind verandert ook jouw plek

Er komt een nieuw mensje aan. En ergens in dat verhaal krijg jij ineens een andere rol. Je staat niet meer vooraan, maar je bent belangrijker dan ooit. Niet als ouder, maar als grootouder. Dat vraagt niets van je in de vorm van regels of verantwoordelijkheden — maar het schuift wel iets in jezelf. Je plek verandert. Je kijkt naar je kind en ziet een ouder in hem of haar. En je voelt: mijn verhaal krijgt een nieuw hoofdstuk. Misschien denk je terug aan hoe het vroeger was. Hoe jij het deed toen je zelf ouder werd. Misschien ga je vergelijken, of juist loslaten. Want dit wordt een ander verhaal. Het is hún gezin. Hun manier. En jij mag erbij zijn. Niet om over te nemen, maar om aan te vullen. Op jouw manier. In alle rust, met alle liefde.

Er groeit iets in stilte – ook bij jou

Terwijl iedereen uitkijkt naar de komst van de baby, gebeurt er bij jou ook iets. Het staat niet op een echo, het is niet te vangen in weken of trimesters, maar het is er wel. Misschien voel je het in de gesprekken die je voert, of juist in wat je even niet zegt. In het rommelen op zolder, het vinden van een oud dekentje, een herinnering aan hoe het ooit begon. Je leeft mee op afstand, en toch heel dichtbij. Er groeit iets in je hart dat geen naam nodig heeft. Een zachte vorm van trots, verwondering en misschien ook een beetje bescherming. Je hoeft er niks mee te doen. Het mag er gewoon zijn. Soms is het al genoeg om te beseffen dat het er is.

Cadeautip voor kersverse opa’s en oma’s

Iemand opa of oma geworden? Of bijna? Een klein gebaar kan veel zeggen. Niet als grapje of gimmick, maar als teken dat je dit moment ziet. Denk aan iets zachts of blijvends. Een mooi doosje met ruimte voor een eerste foto. Een leeg schrift met de woorden: “Voor alles wat je wilt onthouden.” Een boek om samen voor te lezen, met een persoonlijk briefje erbij. En soms is een handgeschreven kaart met alleen maar: “Wat bijzonder dat jij dit mag meemaken,” al genoeg. Het gaat niet om het cadeau. Het gaat om het gevoel dat je iemand meegeeft.

Ruimte voor verwondering, maar ook voor twijfel

Het lijkt alsof je alleen maar blij mag zijn. En natuurlijk, dat ben je misschien ook. Maar soms zit daaronder ook iets anders. Misschien twijfel je aan jezelf. Vraag je je af of je er straks wel genoeg voor kunt zijn. Of je het goed zult doen. Of je niet te veel bent, of juist te weinig. Misschien voel je je ouder dan je had verwacht. Of komt er iets omhoog van vroeger, iets wat je dacht afgesloten te hebben. Dat mag. Je hoeft niets weg te drukken. Verwondering en onzekerheid gaan soms samen. En als je er ruimte voor laat, merk je dat het niet in de weg hoeft te staan. Je mag het allemaal voelen. Want ook jij bent opnieuw aan het beginnen.

Jouw opa- of oma-moment

Misschien ben je het net geworden. Misschien ben je aan het aftellen. Misschien leef je nog na van het eerste bezoek, de eerste glimlach, het eerste oppasmoment. Wat bleef hangen? Wat voelde onverwacht vertrouwd, of juist nieuw? En als je iemand kent die dit voor het eerst meemaakt, stuur deze blog dan gerust door. Soms is het fijn om te lezen dat je niet de enige bent die even stilvalt en langzaam meegaat in iets wat groter is dan je dacht.